Czym jest Fundusz Pracy?
Zasady opłacania składek na Fundusz Pracy (FP) oraz funkcjonowania tego funduszu określają przepisy art. 103-110 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jednolity, Dz. U. 2004 Nr 99 poz. 1001 z późn. zm.).
Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym.
Wysokość składki na Fundusz Pracy, która będzie obowiązywała w danym roku kalendarzowym corocznie określa ustawa budżetowa. Składka jest w całości finansowana przez płatnika.
W 2019 roku wynosi ona 2,30% podstawy jej wymiaru.
Od 01.01.2019 roku składki na Fundusz Pracy oblicza się łącznie ze składkami na Solidarnościowy Fundusz Wsparcia Osób Niepełnosprawnych (FS). Opłacana jest w wysokości sumy stóp procentowych tych składek, tj. 2,45% podstawy ich wymiaru (FP – 2,30%, FS – 0,15%).
Kto opłaca obowiązkowe składki na Fundusz Pracy?
Obowiązkowe składki na Fundusz Pracy opłacają pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne za osoby m.in.:
– pozostające w stosunku pracy lub stosunku służbowym;
– wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, oraz za osoby z nimi współpracujące, z wyłączeniem osób świadczących pracę na podstawie umowy uaktywniającej, o której mowa w ustawie z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3.
Oczywiście katalog takich podmiotów jest znacznie szerszy i uregulowany w art. 104 ust. 1 ustawy.
Fundusz Pracy a umowa zlecenie
Osoba fizyczna ma obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy za wszystkie zatrudnione osoby tylko wtedy, gdy jednocześnie zatrudnia przynajmniej jednego pracownika.
Jak wyjaśnia ZUS, w przypadku osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia, agencyjnej, albo innej umowy o świadczenie usług składkę na Fundusz Pracy opłacają wyłącznie płatnicy posiadający status pracodawcy lub płatnicy będący jednostkami organizacyjnymi. Tym samym, zleceniodawcy będący osobami fizycznymi, jeśli nie zatrudniają ani jednego pracownika, nie są zobowiązani do opłacania składek na Fundusz Pracy za osoby zatrudnione na podstawie umów cywilnoprawnych.
WAŻNE!
Składki na Fundusz Pracy opłaca się za okres trwania obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych w trybie i na zasadach przewidzianych dla składek na ubezpieczenia społeczne.
Zatem składki na Fundusz Pracy nie opłaca się za osoby, które podlegają ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym dobrowolnie.
Podstawa wymiaru składki na Fundusz Pracy
Składkę na Fundusz Pracy ustala się od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
Podstawa ta musi jednak wynosić w przeliczeniu na okres miesiąca, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę. W 2019 roku jest to kwota 2 250 zł.
Obowiązek przeliczenia podstawy wymiaru składek na okres miesiąca dotyczy tych przypadków, w których podstawa ta za dany miesiąc jest niższa od minimalnego wynagrodzenia z uwagi na:
– wykonywanie zatrudnienia przez niepełny miesiąc (np. z powodu rozpoczęcia pracy w trakcie miesiąca);
– wykonywanie pracy przez niepełny miesiąc z powodu pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z tytułu choroby albo pobierania zasiłku chorobowego;
– korzystania z urlopu bezpłatnego przez część miesiąca;
– inne nieobecności w pracy, powodujące zmniejszenie należnego wynagrodzenia za pracę.
W przypadku gdy kwoty stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, pochodzą z różnych źródeł, obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy powstaje wtedy, gdy łączna ich wysokość wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę.
Zwolnienia z opłacania składek na Fundusz Pracy
Ustawodawca przewiduje kilka zwolnień z opłacania składek na Fundusz Pracy i wskazuje na brak obowiązku opłacania składek na FP:
- zatrudnionych pracowników powracających z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego w okresie 36 miesięcy począwszy od pierwszego miesiąca po powrocie z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego;
- przez okres 12 miesięcy, począwszy od pierwszego miesiąca po zawarciu umowy o pracę, za osoby zatrudnione, które ukończyły 50 rok życia i w okresie 30 dni przed zatrudnieniem pozostawały w ewidencji bezrobotnych powiatowego urzędu pracy;
- za osoby, które osiągnęły odpowiednio wiek 55 – kobiety lub 60 lat – mężczyźni;
- przez okres 12 miesięcy, począwszy od pierwszego miesiąca po zawarciu umowy o pracę, ze skierowanych zatrudnionych bezrobotnych, którzy nie ukończyli 30 roku życia.
